cemre

Ne hoş şeydi o gaflet; o zifirî karanlık 
Tozpembe çerçevede ufuğun dümdüz hattı 
Ve, inanmak --bilmeden, her ne varsa bir ânlık..  

Gafletin esrarında gayesiz bir hayattı 
Kendi kararımla ben cennetimden kovuldum.. 

O ân ok çıktı yaydan --geri dönmek imkânsız 
Uçurumdan aşağı boşluğa yuvarlandım 
Gafletim, çocukluğum --hatıralarım-- cansız  

Geçen her günle yeni sorulara bulandım  
Düşünüp dolandıkça sandım kendimi buldum.. 

Şömine oldu dünyam, aklım bir sacayağı 
Beynimde yandı ateş --sanki bedenim çıra 
Kıpkızıl parlak alev.. gözlerim kançanağı..  

Duvarda aynalardan korkarak, arasıra  
Ben her beni gördükçe, sorarım: Kimi buldum ?!.. 
 
Müzmin Anonim